خلوتگاه من

بنام اهورا که هرچه دارم از اوست 

چه راحت از همدیگه میگذریم 

چه راحت بهم دروغ میگیم 

چه فریاد ها که برات کشیدم

چه بی اعتنایی ها که ازت ندیدم 

یاور فریاد میزنه :

رسيدي از راه سفر چه عاشق و چه  بيخبر 

خسته نباشي گل من

بزار بهار غربت رو بگيرم از رو شونهات 

با تمام بهان هات

اگه با تو ساده گفتم که برو خدانگه دار دل من خبر نداشت از اين شب هاي طمع دار

همه ي شب با يه شمع پشت پنجره گذاشتم که اگه رسيدي از راه ببيني چه حالي دارم

اگه بعد از اين همه جدايي اگه بخشيدي گناهم يه سبد بهار نارنج هديه کن بر سر راهم

گلی که جز خار ازش نمونده 

شاید چیدنش 

شاید له شده 

ولی روی بازگشت نداره 

شاید ویرونه 

شاید شده دیوونه 

شاید ........

بنام اهورا که هرچه دارم از اوست 

مثله همیشه یه روز تکراری و خسته از این نفس کشیدن تلخ و اجباری ....

باز یه موزیک دیگه از یاور عزیزم داریوش که مثله همیشه برام میخونه :

بعضی ها قید همچی رو زدن 

بعضی ها اسیر اقبال بدن 

اوون بالا نشستی گوش کن ای خدا چه عذابیه به دنیا اوومدن 

کاشکی هوشیاری نصیبم نمیشد ....

روز ها رو میگذرونم به امید فردا فردایی که شاید هرگز نیاد 

اما نه میاد 

خیلی وقته دچار تنش هستم 

و از خود میپرسم هدف از زندگی چیه سوالی که هیچوقت جواب قانع کننده ای براش پیدا نکردم .

تمام عمر بستيم و شکستيم 

 بجز بار پشيماني نبستيم

جواني را سفر کرديم تا مرگ

 نفهميديم به دنبال چه هستيم

عجب آشفته بازاريست دنيا 

 عجب بيهوده تکراريست دنيا...

چه رنجي از محبتها کشيديم 

 برهنه ها به تيغستان دويديم

نگاه آشنا در ين همه چشم 

 نديديم و نديديم و نديديم...